Σελίδες

20/6/12

Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ!! (by Kleopatra)


 Κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο. Το ίδιο περίεργο, αλλόκοτο, παράξενο και όμως τόσο ομορφο όνειρο.

 Έρχεται και πάλι αντιμέτωπος με το σκοτεινό δάσος.
Η ανατριχιαστική ατμόσφαιρα του προξενεί δέος.
 Το απαλό αεράκι προκαλεί το θρόισμα των φύλλων των δέντρων  και ηχεί στα αυτιά του σαν την πιό γλυκειά μελωδία που έχει γραφτεί στον κόσμο αυτό.
Πέρα απ'αυτό, το μόνο που ακούγεται είναι ο θόρυβος που κάνουν τα ξερά κιτρινισμένα πεσμένα φύλλα του φθινοπώρου καθώς περπατάει.
Κάτι μοναδικό πρόκειται να συμβεί, το ξέρει, το νιώθει.
Το φώς του φεγγαριού, περνάει μέσα από τις πυκνές φυλλωσιές των δέντρων και έτσι μπορεί να αχνοβλέπει πού πατάει.
Η πίστη για το όνειρο που θα ακολουθήσει φουντώνει στην καρδιά του και ανυπομονεί να το ξαναζήσει!
Εμφανίζεται μπροστά στα μάτια του σαν μια οπτασία.
 Αντικρύζοντας την γαλήνια μορφή της, τα ευγενικά χαρακτηριστικά του προσώπου της, τη λευκή επιδερμίδα της, τα μεγάλα,εκφραστικά,γαλάζια μάτια της και τα μαύρα μακριά μαλλιά της, του' ρχεται να ξεσπάσει σε κλάματα.
 Κρατιέται... Τα συναισθήματα τον πλημμυρίζουν και η φωνή του αρνείται να βγεί.
Μένει καθηλωμένος να την κοιτάζει...
Του απλώνει το χέρι και αυτός σαν υπνωτισμένος αναταποκρίνεται στην πρόκληση.
Καθώς τρέχουν στο μαγεμένο δάσος, 
τα μαλλιά της ανεμίζουν και το μακρυ λευκό φόρεμά  της κυλιεται κατω,
 παίζοντας περίτεχνα με τα φύλλα της γης.
Αφήνοντας το δάσος πίσω τους, βρίσκονται αντιμέτωποι με μια εικόνα που ποτέ κανένας καλλιτέχνης δεν θα μπορέσει να περιγράψει με τα έργα του.
Στέκονται μπροστά στο μεγαλύτερο καλλιτέχνημα: 
στην ανελέητη ομορφιά της μητέρας φύσης...
Μια κρυστάλλινη λίμνη ξεπρόβαλλε μπροστά τους. 
Γύρω από αυτήν, τα διψασμένα κλαδιά αυτών των θεόρατων δέντρων  γέρνουν κατά πάνω της εισχωρόντας τελικά μέσα της, για να ξεδιψασουν.
Πυκνή ομίχλη έχει απλωθεί πάνω στη λίμνη για να ξεκουραστεί!
Και όλα αυτά υπό το φώς του ολόγιομου χλωμού φεγγαριού   
και μιας τρυφερής μελαγχολικής μελωδίας που έρχεται μέσα από το μαγεμένο δάσος πίσω τους.
Η ευτυχία του ολοκληρώνεται νιώθοντας το άγγιγμα της πιό αγνής παρουσίας, 
του πιό παραμυθένιου πλάσματος που βρίσκεται δίπλα του!
Ξαφνικά, ο ήχος μιας πένθιμης καμπάνας,
 έρχεται και ταράζει την ρομαντική  και ονειρική αυτή σκηνή.
          Δεν ήταν καμπάνα…
      Ήταν ο ήχος του ξυπνητηριού...
        Έπρεπε να ξυπνήσει...


                                          by Kleopatra Panagiotidou
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου