Η ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ (by Kleopatra)

Πρόκειται για ένα αλληγορικό ποίημα που έχω γράψει με σκοπό να ''διδάξει'' ότι υπεύθυνος για την προσωπική μας ευτυχία είναι καθαρά και μόνο ο εαυτός μας και όχι οι άνθρωποι ή οτιδήποτε άλλο μας περιβάλλει. Δυστυχώς όμως, κάποιες φορές, αν και το ''καλό'' είναι μπροστά μας και το βλέπουμε, τα αρνητικά συναισθήματα υπερνικούν επειδή είμαστε πιο εξοικειωμένοι με αυτά...

Η ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ


Βαδίζω μοναχός μου στην καυτή έρημο.

-Πώς βρέθηκα εδώ?

Το απόλυτο κενό, δε θυμάμαι τίποτα...

          Προχωράω...

          Προχωράω...

Σαν κάτι να σάλεψε στο βάθος.

 Ναι!! Μια μαύρη σκιά.

Αισθάνομαι άσχημα, τα μάτια μου καίνε.

-Εε στάσου,

λέω διστακτικά μέσα από τα δόντια μου.

 Αλλά η σκιά ανταποκρίνεται αμέσως,

έρχεται προς το μέρος μου

και ολοένα  μεγαλώνει...

               μεγαλώνει...

Παίρνει σάρκα και οστά, μου μιλάει.

Αρχίζω και νιώθω ρίγος,

φοβάμαι.

Η φωνή της είναι βαθιά και τρεμάμενη

σαν μιας ηλικιωμένης γριάς βγαλμένη

από κάποιο σκοτεινό παραμύθι.

-Ποιά είσαι? την ρωτάω αποφασιστικά.

-Με ξέρεις καλά. Ακούω σε πολλά ονόματα:

Με λένε Εγωλατρεία,

με φωνάζουν Αλαζονεία,

έχω τη φήμη της Ιδιοτέλειας,

αλλά με βάπτισαν Απληστεία.

   Ξάφνου, αφουγκράζομαι τις

καταστροφικές δυνάμεις που με περικλείουν.

Στροβιλίζονται συνεχώς στο μυαλό μου

τα ονόματα της μαύρης σκιάς.

 -Μα ναι!! Την ξέρω καλά!

 Είναι η φύση του ανθρώπου.

Γέρασε πια...

 Μαζεύω από την άμμο τα κομμάτια μου

και τις λιγοστές δυνάμεις που μου απομένουν

και σηκώνομαι στα πόδια μου.

           Συνεχίζω...

             Προχωράω...

               Ελπίζω...

Έχει νυχτώσει αλλά αισθάνομαι πιό δυνατός.

Τίποτα χειρότερο δεν πρόκειται να αντικρύσω.

Πρίν είδα το κακό να μου χαμογελάει.

   Θα τα καταφέρω!

Προσπαθώ να εξηγήσω αυτό που μου συμβαίνει.

Επιστήμη , φιλοσοφία ,μυθολογία ,θρησκεία

χορεύουν μέσα στο μυαλό μου.

  Θα βρεθεί τρόπος! Μια αδιέξοδος!

              Προχωράω...

                Προχωράω...

Οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν.

 Διψάω, Πονάω.

Σηκώνω το βλέμμα μου στον σκοτεινό ουρανό.

 Και ναι!! Μια αχτίδα ξεπροβάλλει!

-Τί νά'ναι αυτό άραγε?

Νιώθω όμορφα , γαλήνια προς στιγμήν.

Απλώνω το χέρι μου να πιάσω τη λαμπερή αυτή αχτίδα φωτός.

Είμαι σίγουρος, αυτή είναι η ΑΓΑΠΗ και θα με σώσει.

 Το χέρι μου προσγειώνεται απότομα και πάλι στην άμμο.

              Ξεψυχάω...

                Δεν μπόρεσα...

                  Δεν πρόλαβα ...

Η μαύρη σκιά με πλακώνει και πάλι.

   Μου χαμογελάει χαιρεκακα...

                                                                                   by Kleopatra Panagiotidou